Patron parafii
Święty Wawrzyniec, męczennik wczesnego okresu chrześcijaństwa był diakonem, czyli jednym z siedmiu najwyższych zwierzchników Kościoła w Rzymie, w okresie prześladowań. Imię świętego wymieniane jest w Pierwszej Modlitwie Eucharystycznej (tzw. Kanonie rzymskim).
Ten akt buntu doprowadził bezpośrednio do jego męczeńskiej śmierci, która miała miejsce 10 sierpnia 258 rokun.e. w Rzymie, w wieku 33 lat, czyli dokładnie w tym samym wieku, co Chrystus, gdy umierał na krzyżu, 4 dni po śmierci papieża Sykstusa II i czterech diakonów, którzy byli jego świtą w męczeństwie. Zgodnie z Passio, opisem jego męki, wykreowanym przez najstarszą tradycję chrześcijańską, św. Wawrzyńca zamęczono, kładąc na rozgrzanej metalowej kracie, którą powoli podgrzewano. Miał wówczas powiedzieć do swojego oprawcy: „Widzisz, że ciało moje jest już dosyć przypieczone. Obróć je teraz na drugą stronę!” Św. Leon Wielki, który, podobnie jak inni święci następcy Wawrzyńca, wychwalał jego męstwo napisał: „Jak silny musiał być ogień miłości Chrystusowej, skoro gasił on żar ognia naturalnego!” Podobno Wawrzyniec zdążył w tajemnicy wysłać swoim rodzicom do Hiszpanii św. Graala, kielich, który wg legendy Jezus trzymał w dłoniach podczas Ostatniej Wieczerzy.
Wawrzyniec urodził się 31 grudnia 225 r. n.e., prawdopodobnie w Walencji w rzymskiej prowincji Hiszpanii Tarrakońskiej, na terenie obecnej Aragonii. Według tradycji rodzicami św. Wawrzyńca byli męczennicy: Orentius (hiszp. San Orencio) i Patientia (Santa Paciencia). W Caesaraugusta (dzisiejsza Saragossa) Wawrzyniec spotkał przyszłego papieża Sykstusa II, który był jednym z najbardziej znanych i cenionych nauczycieli w tamtym czasie. Wkrótce obaj wyjechali z Hiszpanii do Rzymu. Kiedy w 257 r., Sykstus został papieżem, wyświęcił Wawrzyńca na diakona i chociaż Wawrzyniec był jeszcze młody, mianował go pierwszym spośród siedmiu diakonów, pełniących posługę w kościele katedralnym. Z tego powodu nazywany jest „archidiakonem Rzymu”, co jest stanowiskiem wielkiego zaufania, które wiązało się z opieką nad skarbem Kościoła oraz rozdawaniem jałmużny ubogim. Św. Cyprian, biskup Kartaginy, poświadcza, że władze rzymskie ustanowiły prawo, zgodnie z którym wszyscy potępieni chrześcijanie musieli zostać straceni, a ich dobra podlegały konfiskacie na rzecz Cesarstwa Rzymskiego . Na początku sierpnia 258 r. cesarz Walerian I wydał edykt nakazujący natychmiastową śmierć wszystkich biskupów, kapłanów i diakonów. Papież Sykstus II został pojmany 6 sierpnia 258 r. w Katakumbach Świętego Kaliksta podczas odprawiania liturgii i niezwłocznie stracony. Po śmierci Sykstusa prefekt Rzymu Walerian zażądał od Wawrzyńca zwrotu bogactw Kościoła. Zgodnie z relacją św. Ambrożego, Wawrzyniec poprosił o trzy dni na zebranie bogactwa. Pracował szybko, aby jak najwięcej dóbr kościelnych rozdać ubogim i tym samym zapobiec ich przejęciu przez Rzymian. Gdy trzeciego dnia stanął przed prefektem Rzymu , przedstawił ubogich, kalekich, niewidomych i cierpiących, którymi opiekowała się gmina chrześcijańska w Rzymie i oświadczył, że są to prawdziwe skarby Kościoła. Według Księgi papieży(Liber pontyficalis), Wawrzyniec oświadczył przy tym prefektowi: „Kościół jest naprawdę bogaty, o wiele bogatszy niż twój cesarz”.
